Handrie héj 'n vrouw die goojde echt noeits niks e-wég;
Och, det waas zo'n zuunig dingk.
Bleeve althied thoes, ginge noeits 's urgens haer
as ut mos, jao dan heele zie zich flink.

Tot op daen daag, hae zoot net lekker op de bank,
reep zien vrouw in-éns hiël hêl vanoeht de gank:

Vanaovend gaon we droeht en kiëke niks miër aan,
laeve wae op groëte voot!
We pakke ôzze jas, en trèkke de stoute sjoon dan aan,
en det duit ôs zeker good!
Dus was dich nou de snoet,
en trèk die lange sök mer oeht,
as we merge nuchter zien,
laupe wae wér op os tiën:
Vanaovend , vanaovend,
laeve wae op groëte voot!

Handrie môs hêl werke, stông wies laat nog oppe sjup,
jao, ut leek méj net 'n paerd.
De ganse daag geknuurd; de rök kepot
en dan waas dae gin dubbeltje mier waerd.

Tot op daen daag, hae zoot net lekker op de bank,
reep zien vrouw in-éns hiël hêl vanoeht de gank: