Refrein:
Op kawwe wintermorrege, dee kaom nao bang nach,
waos 't kribbeke vol zorrege, veur 't Kinneke lang verwach.
En hiemels meziek, maak 't Moojerke riek,
al is 't in 't stelke ouch errem.
Want ingelezaank, bringk hiemelse klaank,
en deit 't zoe sjoen zien en werrem.

Selvruike zit te kieke, nao 't wiechske op 're sjoet,
en veult ziech ao zoe rieke, al is in de stal vaol noed.

Want werelse prach is nog neet dao gebrach,
meh al is ouch 't Moojerke errem.
Toch wet ze haor Keend, al is 't beter geweend,
te dekke ermeujetig, meh werrem.

Sint Joezep zit te beie en kiek op 't kinneke neer,
dat hei zoe vaol moot leie, meh bringk de vrei us weer.
En de herderkes zien in sjeem 'rege sjien,
vaan e keerske klei Zjezeke errem.
Dat lach hun noe touw en dat maak Selvrouw,
't Moojerke, 't hart, ao zoe werrem.