Refrein:
Op 't puntje van mien tóng,
zeen 'n paar weurdjes al die jaore blieve ligke.
Op 't puntje van mien tóng,
ligk heël get leefs dat ich noats höb durve zègke.
Mèr vendaag sjreëf ich de lónge oet mien lief,
sjnap dich vas en roop dan keihèl 'SJAT!
Doe bès 't aller-allerleëlikste auwt wief,
mèr zoaget sjoans höb ich nog noats gehad!'

Dien pukkele zeen afsjuwelik, dat brilke sjteit zoa dóm,
en dan dien bein, ojee-ojee wat zeen die króm.
'n Figuur wiej eine aolifant, 'n naas wiej ein zoer bóm.
Toch vraog ich óm dien handj, lèt op wat ich tich bróm.

Ich durf d'r om te wèdde, op 't auwt wieverbal,
bès doe de allerleëlikste, de leëlikste van al.
Toch hak ich de knoup noe door, 't löp oet de klauw,
en fluuster in dien oar wat ich al jaore zègke wouw.