Op zekere nacht kon God niet slapen -
wroeging om heel die mensheid, die Hij liet kreperen
zonder een vinger uit te steken. Hij dwaalde
met Zijn baard als een nachthemd, gangen door
en al de zalen des hemels; daalde aan ‘t eind
van Zijn besluiteloosheid de trappen van de hemel af.
Daar, in ‘t diepst van Zijn kelders - bijna op aarde,
wat? Gaat Hij een vinger uitsteken? - staat een orgeltje;
Hij zet zich neer, ‘t heelal kraakt in z’n voegen
en speelt een deuntje, speelt totdat Hij in glimlach
als ‘n sneeuwbui in de vroege avond neerdaalt
en rust vindt. - Al Zijn vingers had Hij ingezet,
zij stuiptrekten als tarantula’s op ‘t klavier.

(uit: Verzamelde Gedichten, De Stiel, Nijmegen, 1988, p. 215)