Refrein:
Ze wille polonaise, me kint heij gee pardon.
Ig veul mig wie sjpaggettie of paling in un ton.
Deë trein is neet te sjtoppe, sjtasjons die zint der neet.
Dus lope vieër al sjtampend os hendig in ut zjweet.
Ze wille polonaise, sjtoksjtief sjtoa gieëft ut neet.

Dat ei dat doa vuërop sjtoekt dat sjtuurt os oeht de bog!
Vieër botse mit der ober, ut pils vluugt durg de log.
Ut is mig u gesjravel, sjteeds langer weëd die sjlang.
Va kop bis sjtats gemeëte waal kielomet're lang.

Weë is deë keël doa vuër mig, de sjouwesj vol mit sjneij.
Es ig doaop zou kloppe dan kin'ver skieje heij.
Ig veul og get van agter, dat miensj dat wurgt mig bau.
Al huij ig nieks gedronke, da wuëd ig tog nog blau.

Weë is der dans ontsjpronge, weë sjneurt noa ut twalet ?
Klaagt uëver eksteroge of wilt opins noa bed ?
Wie die zig doa versjtoppe en sjmoesjes zeuke dont.
Dat kan os gaar nieks bomme went vieër mer wiejergont !