Den eulenteul dreeg bloume wie van mèlk.
Die zeen wie groote, zilverwitte sjaale.
Dat heisj Sint Jan. Noe is 't mit den appelblui,
veur gout gedaon, en mit de nachtegaale.

De daag zeen lank en kòmme aan gein ènj,
de nachte wie 'ne sjcemer dae verbie-geit.
Den ougs sjteit veur de deur. Noe baee veer,

Zal 't vruigjaor haauwte waat et haet belaof,
de terf gedieë, zulle de fruitbuim draage?
En sjtaeke veer auch noe weir, greutsj en blie,
gruin rieser oppe leste sjuurewaage?

Es wèndj en waer noe nog met gunstig zeen,
en sjuur en zölder riekelik zich völle.
Dan kòn veer dankbaar, es 't weir kirmes wurt,
van riestevla en wèk en knapkouk sjmölle.