D'r waas enne kiër ennen brave soldaot,
dae zoot hiël hoëg te paerd.
Dae sneej ziene mantel midden op de straot,
in twiëje met zien zwaerd.
En hae goof de helf aan d'n erme man,
dae had 't zoë kald want hae razelde d'r van.
Zônder jas, zônder haemp, ocherm,
maar toen hatten 't weer lekker werm.

Refrein:
Weej gaon sintermerte viere,
met ôs luchje in de hand.
Weej gaon sintermerte iëre,
staek d'n troshoup maar in brand.

Toen leet hae zich duipe, dae'n brave soldaot,
det woort einen heilige man.
Dae lierde de minse, och doot toch gen kwaod,
want die makde d'r ein pötje van.
Sintermerte is ôzze stadspetroën,
dae baove nôw baejt veur 't stedje wao ik woën.
En hae is ôzze kindervrind.
Hae struijt lekker grei veur eder kind.

Weej hebbe gewierks en weej hebbe getros,
al waat maar demp en brandt.
En gluif maar det det vuël zweit ôs haet gekos,
en blaore in de hand.
En det deje weej veur dae stadspetroën,
dae'n heilige vrind van det stedje wao ik woën.
Maar 't wierkse is nôw gedaon,
miene wierkspot is oëtgegaon.