In de café in de Koojstraot waor 't weer 'ns heerlik fees.
De kins 't neet besjrieve, de mos daor zien gewees.
't Waor 'n allegasie en de stumming die waor bes.
De höbs vaan die types die zien gekker es de res.
Die zien aon 't moule en 't raak kant noch wal.
De kins ze neet ontlaope want ze zien euveral.
Ei gelök is, ze kriege sneller doors,
en daan klink 't weer oet volle boors:
'Hee, hee, sjöt nog 'ns in Merie.'

Refrein:
Sjöt 'ns in, sjöt 'ns in, sjöt 'ns in Merie,
want estrein höb iech gein duite mie.
Sjöt 'ns in, sjöt 'ns in, sjöt 'ns in Merie,
want estrein höb iech gein duite mie,
en iech höb doors veur twie.

De sjöddels met d'n haore, de kieks 'ns door de roet,
de kins hun gaar neet hure, mer dat maak ouch gaar niks oet.
'Hee, hee, sjöt nog 'ns in Merie.'
De bis neet de beroerste, dus lache deis te neet,
toch veulste diech gelökkig es weer 'ns eine zeet:
'Hee, hee, sjöt nog 'ns in Merie.'

De kins zoe'n luij neet misse want ze zörge veur de lol.
Toch dinkste bij d'n eige: 'Haw noe toch mer 'ns d'n moul'.
'Hee, hee, sjöt nog 'ns in Merie.'
Zoene'n aovend is toch prachtig, jao ech, zoonder flawwekul.
Noe goon veer eine drinke want iech moul mesjien get väöl.
'Hee, hee, sjöt nog 'ns in Merie.'