Wie sjtaon de berg zoo sjerp gesjneee,
nog duuster fangs den heemel blaauw.
Hie-ònger lik de graasgruin deipde,
nog wie in sjlaop, vol damp en daauw.

De zòn is prechtig opgegange;
De veugel zènge wildj trop los...
Ich mòt verbie en maag neit wiele:
Wae kump mit niks-Boon aan de kos?

Mer toch: waat is 't neit gout to laeve,
gezòndj en waal van kop tot teen.
En al waat sjoon is leif te höbbe,
en mit de bloume blie te zeen!