Doe, vruig-gebaore zònnesjien,
doe ruips van achter de gardien,
mich, luilak, oet de vaere.
Wie sjprèng ich ievrig oet mie bèd,
en werp de vinstren aop en zèt
mich in aksie, lachentaere.

Dao loup ich waat ich loupe kan:
Eine nuuje minsj, eine wiljeman,
(Geer mòt 't neit kaolik numme)
Nog òngewesje, òngekömp,
mer wie 'ne voogel blie-gesjtömp,
in niks es boks en humme.

En bèn 'ch dan wied genòg gedraaf,
dan riet ich alles van mich aaf,
en plònsj in 't pletsjend waater.
De veugel zeen dae naaksje minsj,
en dènke zich: dae is verkinsj!
Noe heur mich dat gesjnaater...

Mer'ch laot ze doon, ich laot ze kalle:
Ich weit: ich kan de zòn gevalle!