Van ònneuzel klommeleriekes, van die dingskes zoo van niks,
kan ene minsj toch zoo vööl haaute: 'n bloum die-ste van höör sjteelke briks;

E' breifke mit get trop gekritseld, e' pötje, e prèntje, 't likt met draan,
wae 't dich gauf of woo 't vandan kump, daobie dènks-doe irges aan!

't Reuske kan al lang verdord zeen; 't blaedje, 't prèntje woort al gael;
't Vaeske veil en is gebraoke. 't jungske woort ene forsje kael.

Toch: veer blieve loeter kènjer; Mit ein hart, zoo weik es wiks,
hange veer aan oos soevenierkes, aan ei klummelke van niks.