De orgeldreijers neump me oos, en kiek oos dao op aan.
Det hinjert nieks want veer besjouwe 't toch es erenaam.
Jao sjooje, plekke, reize, trekke door 't ganse landj.
En wo veer dan auch kòmme, dao rammelt al de wandj.

Refrein:
Kiele, wiele, wiele, doe mien örgelke.
Piep mer, piep mer, piep mer oet dien görgelke.
Al is dien sjtumke nog zo heis,
ich naem dich toch weer mit dees reis.

Door hert en neere geit 't dich, döks sjpringk dich haos de kwint,
es mien versjleete örgelke mit zien meziek begint.
't Is waor, 't is versjleete, maar ich sjaf 't nooit neet aaf,
al hijg en hoos en piep 't en is 't rot wie kaaf.