Op de mert dao steite: ozze gruëtsen haan.
Dae geit dao noeits miër pleite, kiek zich zien Venlo aan.
Mit det schoëne oétzich op ôs ald stadhoés,
dink dae waal ens : 'Jummig, waas det maar mien thoés !'

Refrein:
Boave op zô'n hôtje lauk van ôs schoën stadhoës,
meus ein klein balkunke zien, dan waas det mien thoés.
Boave op daen oétkiék, euver 't Jocusriék,
jông, dao greuzel ik gewoën, schoën det ik in Venlo woën.
Venlo, stedje um mich haer, dao bin ik Venlonaer.

Doézend jônge bruudjes hebbe dao gesmoés.
Vraoge mit blieë snuutjes: 'Trouw mich op det stadhoés !'
Hae lach zich in zien vuuske : 'As det toch ens kôs,
had ik gaer dit huuske, gans allein veur ôs'.

Wae d'r stil geit laeve van zien A.O.W.,
löp mit plezeer d'r naeve, aan det stadhoés veurbeej.
Mei dan gaon die minse vraoge of 't maag,
waat ze zich zoë winse veur d'n alden daag :