De oma sjteet an de forneus, reurt fliessig in 't tsüpje.
En an heur naas doa boemmelt, loeter, hin en heer a drüpje.

Sjun datste doa bis, zeët ze dan, 't tsüpje is bauw jód.
Zets diech mar al a jen dusj, drek weëd 't ópjesjód.

Iech rüch en rüch en sjnoef d'r dóns van dat herlieg tsüpje.
En mit sjpannoeng kiek iech dan, noa dat blinkend drüpje.

't Tsüpje sjwaamt, de oom kiekt óp, en doamit vilt dat drüpje,
jiddes moal en laider joddes, midde in 't tsüpje;

De erm auw sjwaad hat ziech jevräud, drum ès iech doch dat tsüpje,
en ónger 't sjlikke dink iech dan: wat zouw zoeë wientsieg drüpje.

Nog jidder wèch jon iech derhin, en es dat jödlieg tsüpje.
En dat zal iech blieve doeë, bis an heur letste püpje.