Veer winse us zaolig “zaolig keersmès” en vraoge verij op eerd,
zoe wie 't mèt die daog gewoenelik geit.
Mer es vaan uszelf get mis is, zien die winse wienig weerd,
es me vergit wie mezelf in 't leve steit.

Refrein:
't Is good in eige hart te kieke, 'ns eve stil te blieve stoon.
Dan zal ien ierlikheid wel blieke, wie iech 't zellef höb gedoon.

Wie deks höbbe mein wäörd iemand anders pijn gedoon,
en zweeg iech hun verdreet met stillikes doed,
höb iech hun vraoge neet gehuurd, ze in de kaw laote stoon,
heel miech douf es ze klaogde hunne noed ?

Höb iech 't doen e laote um miech heen bekritisierd,
meh neet 'ns veur mien eige deur geveeg ?
Waor ich genege um te praote, es iech wis: Ich bin verkierd,
of lik sjöld bekinnen neet op miene weeg ?