Wie ich nog ei jungske waa, zoo van ei jaor of zös.
Doe vóng ich gaer van alles aan, en leit ich niks mit rös.
Zout ich aan ‘t trummelek en pakde mich ei kuikske.
Dan zag de mam: doe, deugeneit, ich zét dich in ‘t huikske.
Tralalalala

Wie ich al get groter woort, de sjooltied waas verbie.
Doe hauw ich gaer wie jederein, ei maedje aan mien zie.
Ei knap gezichske, ‘n aardig kéndj, mit óm de kop ei duikske.
Ich sjprouk dan mit dat maedje aaf, op ein of anger huikske.
Tralalalala

Wie ich later vrieje góng, ich waas vol gouwe moud.
Veer noume aafsjeid in de gank, ich weit ‘t nog zoo goud.
Opéns versjeende sjoonpapa, dae zag doe mit ei vluikske:
Waat mót dat mit mien dochter noe, dao in dat duuster huikske.
Tralalalala

Went ich éns bie Petrus kóm en klop dao aan de deur.
San zaet ‘r: Jóng, kóm doe mer in, doe sjteis ter heel goud veur.
Doe höbs toch neemes kaod gedaon, doe sjteis niks in mie buikske.
Dan vraog ich: Petrus, zét mich mer mit ein éngelke in ‘n huikske.
Tralalalala