Waorum toch waal de jônge maedjes nao 't mäönke kieke, ao zoë gaer,
en gaar niks gaeve um de sterre, um Mars of zelfs d'n Groëten Baer,
waorum ze toch zoë vol verlange eur auge nao die maon toe slaon ?
Och ! Och ! Die zaak is hiël invoudig, det duit 't menke in de maon.
Och ! Och ! Die zaak is hiël invoudig, det duit 't menke in de maon.

Det menke leed eur in de zinne, 't kiek eur zoë vuel belaovend aan,
as of 't gaer béj eur zoë kômme van oët zien stille hemelbaan.
Ze lônke 't menke lachend taege, ze lokke 't mit ein stille traon.
En 's nachs dan druime ze gewuunlik van 't aardig menke in de maon.
En 's nachs dan druime ze gewuunlik van 't aardig menke in de maon.

En wuurd daen droum dan entelik waorheid, hebbe ze eine vrèjer aan de hand,
dan gaon ze 's aoves mit dae wandele, langs stille waeg, door klei en zand.
Goeit dan de maon eur zilv're straole, fantastisch op deez' waereld neer,
dan zaet ze niedig: Jean, waat pech toch, die ak'lige, doeje maon schient weer.
Dan zaet ze niedig: Jean, waat pech toch, die ak'lige, doeje maon schient weer.

Maar later in 't huwelikslaeve, as ze meug van 't hoeswerk slaope gaon,
of as de zôn vruug in de morge, zoë naeve 't bed eur weeg zuut staon,
schient later sôms van oet d'n hoëge, 't maonleeg glanzend op de roët,
dan kan die maon eur niks miër schaele, want ach, 't menke haet ze d'roet.
Dan kan die maon eur niks miër schaele, want ach, 't menke haet ze d'roet.

't Laeve is tenslotte proza, de poëzie van korte deur.
Hoe sterk 't in 't begin auk flamde, tenslotte smeulde 't leefdeveur.
Jao, mennig paar, ens vol van leefde, zuut me jao kwaolik nog same gaon,
det sôms de vrouw van ganser herte, eur menke t'ruuk wins nao de maon.
Det sôms de vrouw van ganser herte, eur menke t'ruuk wins nao de maon.