Doën beej ein baekske det struimp langs 't bôs,
dao weit ik ein plekske zoë stil,
Dao vlei ik mich gaer op 't dönzige môs,
wanniër ik tot rôs kômme wil.

Gans aan d'n einder zeen ik vaag, 't verkiër, 't drök gejaag,
zoe klein, zoë iël, zoë vaer.
Maar oët ein buimke achter mich rup ein veugelke: Haej dich,
kiek ens um dich haer.

Dao zwump 'n aendje veurzichtig veurbeej,
alsof 't mich neet steure wilt.
Uig dao praolt ein vlinkerke: Kiëk mich ens heej,
en alle geluud is verstild.

En mien gedachte waere lich, wie de wolke baove mich,
zoë stil, zoë hoëg, zoë wiëd.
Jao dan vergaet ik zörg en leid en ik weit veur zaligheid,
van gen oor of tiëd.

Dao, eine nachtegaal zingk al zien leed,
de zôn zônk al weg veur ik 't wis.
Ein klökske hiël wiëd, stil de huurs 't haos neet
det zaet mich wie laat 't als is

Ein vleugske wind ruus ônverwachs, net asof 't efkes lach,
zoë good, zoë keul, zoë zaach.
En oët 't deeps van mien gemood dingk ik 'Och wie deej det good,
dank veur daezen daag.'