Refrein:
Ze hant ós mit ós zezze in e weksglaas gedoa,
D'r deksel vas d'róp, dat nieks verloare koos goa,
van ózze adelike ruuëk, deë vier eemoal noe hant,
es e ech boerekieëske oet 't Limburgse land.

Zoeë kreege vier e pleëtsjke i gen kas,
gans kót a gen vinster, jong, dat woar ing sjpas.
Inne Hollesje kieës ,deë doa ieësj houw geleëge,
deë kòs, wie ich zoog, doa zoeë gans good neet teëge.

Inne vette Edammer, deë in e heuksjke doa loog,
en woeë me va gen sjtroat oet zelfs gaar nieks va zoog,
deë brómde mit zieng depe bas:
'Wat ruuk dat raar hei, i gen kas.'

Zelfs e Zjwitsers kieëske, dat begós uëver ós te moele:
'Ocherm, in dat glaas, kiek, doa zunt ze al an 't voele.
Dat zoeëget nog kieës hit, piepde zien sjtum.
Van gief woeët 't wit en 't drieënde zich um.

Dus vier hoate ós sjtil en v'r keke noa boete,
noa wat vuurbie ging langs ós roete.
Mer wie ós die lüj i gen kas zoge sjtoa,
doe zoog me dat vólk óch d'r winkel i goa.

'Ik had graag van u zo'n geval uit dat glaasje.
Ja, juist, ik bedoelde zo'n echt Limburgs kaasje.
Afijn, dank u, wat ik vragen wou, meneer.
Wanneer heeft u ze weer de volgende keer?'

'E rommedoeke ezzebleef, òch, dat höb iech zoe geer.
Es 't kint twie, dan is eint veur m'n meer.
Och dat moot g'r èns ete, menier, op zwart broed.
Ein delicates, dao-aon eet g'r uuch doed.'

'Iech huj jeer va uuch, doa e zoeë kieës-je jehat.
Me zeët al ins hervere of sjtinkkieës in 't plat.
't Leefste ee wat leuft, nee, nee, nit ee zoeë helt.
Joa, joa, dat is jód, wat kiet d'r aa jeld?'

Zoeë góng 't mar durch en i gans kótte tied,
doe woar ózze kieësboer zien sjtinkkieëskes kwiet.
Deë angere kieës, doa vroog nemes mieë noa,
deë kónt 'r noe nog i gen kas doa zieë sjtoa.