Refrein:
As det ich saovus laat 't sluuetelgat,
opeins neet mieer kân vinge.
Roop ich miên vrouwkeleef, dae hertedeef,
um mich lekker nao miên bètje tow te bringe.
Dan zing ich wi-j e vuuegelke:
Ich haoj zoeevöl van dich.
Mer vanaovundj heb ich koppien,
en ich snörk al vuuer ich ligk.

Ich haoj wul van e pilske, mer drink dur auch oeets twiee.
En es 't dan gezellig, dan gieet 't danao driee.
De tiêd vluugtj um, 't weurtj dan laat, miên vrouwke, det zitj toês,
te wachte op waat kaome gieet, gehannes vuuer 't hoês.

Lèst stong ich met de sluuetel, te haoje vuuer det sloeet.
't Woeej mich mer neet lökke, mer ich ich heel mich groeet.
't Deurdje en 't deurdje mer, opeins krieeg ich 'n kluuer.
't Leecht ging aan, de buurmân zag: 'zegk blieftj us van miên duuer'

Ich kocht un hieel schoeën fietske, mér met un cieefersloeët.
En dacht 'des sleum bekieeke', mér ging toch inne boeët.
Want Vastelaovundj deensdig, wi-j ich nao hoês woeëj gaon.
Woor ich opeins de cieefers kwieet, miên fietske, dét bleef staon.