Ich huer de klokke klinke, door 't midde van de nach.
En iech, jao, iech dink aan diech.
Iech huur 't koer weer zinge, van 't kind dat weurt verwach.
En iech, jao, iech dink aan diech.

't Is 'n jaor geleije, das doe miech verlate höbs,
en iech veul de pein weer komme, es 't tege Keersjmes löp.

Al viert de ganse waereld eder jaor de geboorte van 't kind,
't zal noets mie Keersmes weure, zoa wie iech dat waor gewind.
De drie Keuninge tesame, mét alle wiesheid in hun pach,
weite neet wie zièr iech diech noe mis, in deze donkere nach.
Gloria in Exelcis Deo.