As de Jocus Haan weer kreit, jông, dan wetste van bescheid,
want dae blief maar kukelekuuje.
As det muulke aope geit, huërste euveral leweit,
van de Koel wies in Genuuje.
As dae ziene nek oètstrek, wuërdt ôzzen hoonderstal weer gek.

Refrein:
Dao is nörgens op de waereld zôn spektakel, zôn gekakel van hadsteneetgedach.
Maar det is toch aevel auk neet zôn mirakel, want alle kiepe ligge döbbel van de
lach.
En de gansen hoonderstal zingk mei: Tok! Tok! Tok! Alweer ein ei.
Ein gekakel van hadsteneetgedach, alle kiepe ligge döbbel van de lach.

In det schoëne hoonderhok, tösse al det kiepgetok,
steit den haan in volle glorie.
En dan ruppe: kiek ens dao, doot mich det dan maar ens nao,
laot ze lache, potverdorie.
Dan zien alle hoonders heej, d'r altiêd as de kiepe beej.

En ein hiële alde koe, woel d'r auk waal ens nao toe,
want 't had eur hert gestaole.
En zeej klaagde euren noëd: 'k woen al jaore in de Sloët,
maar dao kump mich neemus haole.
Zoog daen haan det noow maar in, det ik toch auk wat kiepig bin.