Dat waor miech 'n sensasie, lès in eus aajd Mestreech.
Dao zaot miech e kaffeeke 'n haaf oor zónder leech.
En toen 't weer ging branne, hóng gaans de zaak inein.
Toen keekde, jao, toen sjriewde, jao, toen brölde ederein :

Refrein:
Tonia, boe is me beer gebleve, Tonia, boe is mie beer ?
Tonia, diech höbs 't miech gegeve, iech zat 't heijj nog zjus teneer.
Es 't ziech sóms eine heet getik,
daan hoop iech tot 'r ziech dao in verslik!
Jao, jao, jao, Tonia, boe is me beer gebleve ?
Zèk miech, zèk miech, zèk miech boe 't is.

Maar Tonia die heel neet vaan reuzing en gekwaak.
Dus goof ze ederein meh 'n rundsje vaan de zaak.
Zoe woort 't eve röstig en droonke alle luij.
Meh toen 't gleeske leeg waor, toen begoste ze opnuij :