Mien auwesj, die zeen hie gebaore, zeen Limburgesj in merg en bein.
Ouch ich höb mien hart hie verlaore, dat sjleit veur mie Limburg allein.
Ich weit nog zoo goud, ich ging vrieje, de pap zag: ' Noe kóm éns bie mich.
Noe loester éns jóng, ich maag lieje das doe't zuls doon sjus wie ich... '

Refrein:
Trouw mit ei Limburgs maedje, dat is bie mich in tél.
Trouw mit zoo rozeblaedje, blief angesj vriegezél.
Zék 't ouch aan dien jónges, es die éns trouwe gaon.
Trouw mit ei Limburgs maedje, dat höb ich ouch gedaon.

Ich höb mich de zaak goud bekeke, want maedjes die waere d'r zat.
Mer later, doe is toch gebleke dat vader gelaiek haet gehad.
't Maedje woo ich mit ging trouwe, wae hauw dat ouch angesj verwach,
waas ein van die Limburgse vrouwe, woovan miene pap haet gezag: