Refrein:
`s Aoves wurt ut duuster en smerges wurt ut wer licht,
mar as de zon dan is op gegaon schient ze ien mien gezicht.
Mar `s nachts dan is ut donker of schient de volle maon,
en wil ik nog wel efkes mit ow wandelen gaon.

Tusse de luüp en de Meulebeak daor bin ik gebaore,
onder de klanke van de klok van de kerriktaore.
Zoog ik ut eurste zonlicht, dronk daor an de fles,
os elders deeje daor eur plicht, kreeg ik de eurste les.

Waor ik op dees weareld bin, noeits zal ik vergeate,
en altied heb ik nog wel zin, bin der van bezeate.
Stoij ik tusse gruun en bloeme an de waterkant,
en denke zal ik blieve doen, dat is mien Tiendersland.