Wij hebbe daor ’n tânte, kende gillie die méschien ?
Dat is ós aege tânte Dien.
Dat is ’n hieël aparte, het ’n aege vliégmesjien.
Ze is kapot van vliége en dat duut ze dan ok drej.
Now het ze aeger ok zo’n ding en dorrum zinge wij:

Refrein:
Tânte Dien, tânte Dien, die het ’n vliégmesjien,
en dat vliégmesjien, daor vliégt zij ien.
Tânte Dien, tânte Dien, die het ’n vliégmesjien,
jao, dat zudde mótte zién.
Mit tânte Dien daor baove ien dat blaowe wolkespel,
wört d’n hieëlen hemel ’n groeëte hél.
Tânte Dien, tânte Dien, die het ’n vliégmesjien,
en daor vliégt zij zelluf ien.

As kiend al zóng ós Dientje ien de klas d’n högsten noeët:
Látter wer ik ‘ne piloeët.
Ze zaej ik kan nie waachte, wat is dat toch ’n gekloeët ?
Mar nów is ze dan toch groeët.
Ze het ur woordt gehâlde, goh, wie haai dat nów gedócht.
Kiek gáw nor baove, went daor vliégt ze dur de lócht.

Van kels mós Dien niks wieëte, daorvur haaj ze gén oeëg.
Már ieën ding hield eur bezig, ze m’s en zeuj umhoeëg.