Och, minse nôw luuster ens waat ik ôg zek,
ik kan d'r toch ouk niks aan doon.
Want iddere gek haet zien eige gebrek,
det geit toch van vader op zoon.
Ik hald van ein glaeske, ik hald van ein leed,
dan vind ik 't laeve zoë good.
En lok mich ein muulke dan laot ik 't neet,
det zit mich in 't blood.

Refrein:
Det ik zoë gaer ein glaeske lös, waat kan ik dao aan doon ?
Det ik zoë gaer ein maedje kös, waat kan ik dao aan doon ?
Wie Adam is gestorve, toen hebbe weej det georve.
Det geit van vader op zoon, waat kan ik dao dan toch aan doon ?

Mien vader dae zag mich : ' Jông, drink toch gen beer
en laot toch de maedjes met rös ! '
Ik zag : ' Allemachtig, geej lös um ouk gaer,
en heb geej nôw ech noëts gekös ?
As geej in ôg laeve nog noëts had gevreejd,
det is, leve man, nogal glad,
dan zoot geej d'r naeve en had geej ouk neet,
mien mam en mich gehad ! '

Waat zien toch de minse van minnige buurt,
in andermans foute good thoës.
' Zek, hebste det al van dae'n eine gehuërd,
van smiespel-de-smiespel-de-smoës. '
Waat zoel ik mich kwaele of deze of dae,
gemak is van andere spiës.
Waat kan 't mich schaele, ik zek neet : ' Uig hae ! ',
ik zing mien eige wiës.