Leedjes in ôs modertaal, doon mich zoë aan dich dinke.
Net zoë moei en mizikaal, luéts dich 't Venloos klinke.

Refrein:
Krallentoér van leedjes, ein Venloos gedich,
slinger van verhäölkes, die spraeke veur zich.
Waat ik dich zegge wil, zeg ik met ein leed,
wäörd van mien leefde vergits dich zoë neet.
Huér ik zô'n schoéne wiés, reurt zich wat in mich,
dan sprik mien leefde veur Venlo en dich.

Waat zô'n leedje zegge kint, det mak mich mei verlaege.
Al waat mich aan dich bindt, det kôm ik d'r in taege.

Doën beej hoés of wiét eweg, ein Venloos leed môt kinne.
'Halde van' klink dan hiél ech, det duit mich wat van binne.