Refrein:
Waat 'n gelök dejje nog lachtj, as dejje völ plezeer verwachtj.
'n Hieël groeët fieëst vör jônk en aod, de vastelaovundj leetj mich neet kaod.
Waat 'n gelök det dit nog kân, in 't stedje aan de Iêzere Mân.
Beej völ meziek hosse vae rônd, jaoj vastelaovundj heldj mich hieëlemaol gezônd.

Lache doon vae dri-j daag lang, dreektj de koffie neet te strang,
en dootj uch met di-j daag 'n keelke aan.
Sòkkerkuurkes oppe mik, stieët eur hertje in de fik,
dan haodje eure kop ônger de kraan.

Paktj uch op, en blieeftj neet thoês, want d'r es 'n nów stadhoês,
en dânke, dânke, dânke zieët de Vorst.
Hermeniekes oeëverâl, as ich oet mieen bedje val,
van hiering aete kriegdje hieël völ dorst.