Wie ik nog op schoël zoot, waas doa ens per jaor ein bal.
Soms ging ik dao neet nao toe, maar meistal ging ik wal.
Toen ik dao d'n allerletste kiër heb meigedaon,
bin ik met ein maedje nao 'n perkske toe gegaon.

Refrein:
Wengske aan wengske, saamen op 'n bengske, in de golde maoneschien.
Vlak beej dae viever, zoote weej vol iever, met mekaar ein paar te zien.
'Maedjeleef, now luuster', zag ik in d'n duuster,
'De kins mich dao aan halde, wat ik now verklaor.
As mich is gegaeve, dan te meuge laeve,
zal ik nog van dich halde euver vieftig jaor.'

Verleef, verloof, getrouwd en auk al kinder um os haer.
Die bringe os wal zörreg, mar och, wat hebbe weej ze gaer.
En achter in d'n haof, dao steit ein bengske in ut graas.
Dao druime weej geregeld wie ut beej dae viever waas.

Aiaiaiaiai

As ik met mien leef in un bejaardehuuske woën,
en de golde broelof kump, dan wuurd ut toch zoë schoën.
Laot ut, zaet mien vruike dan, nog ens wie vruuger zien,
zing nog ens det leedje van dae golde maoneschien.