As de kalenderblaedjes valle nao d'n intree van 't jaor,
kump ut langsaam in bewaeging, want dan mot waer alles klaor.
En weej telle zoëvuuël waeke, zoëvuuël daag en zoëvuuël oor,
en dan brik veur ós det zunke alwaer door.

Refrein:
Wie eine korte, heite zomer in enne ozeligen tièd,
zoeë is ózze vastelaovend en dae wille weej neet kwièt.
Efkes det zunke op dien snuutje, wie ein kösmuulke op de wang.
Jao, wao andere nog van druime och det hebbe weej al lang.

Groeëte, kleine, jonge, alde alle minse op de bein,
wn weej make mit ós same enne bonte onderein.
En maar gruùzele en lache, wie det jaore is gedaon,
wie ós vruuger pap en mam zien veurgegaon.