Dich bis heej gebaore as Venlosen blaag,
't waas vastelaovesdaag.
De minse die repe ojee det wuért mauw,
maar daen baby van toen woort mien vrouw.

Refrein:
Dich wits waat vastelaovend is, bis gans nao miene smaak.
Ein maedje oét ein Venloos nis, dich hes mien hert gekraak.
Wie al die maedjes oét de Wien, 't Ven wies Uehlingshei,
bis dich zoë Venloos as kan zien, ein ônbeschreve lei.
Bis dich zoë Venloos as kan zien, wie ein kroédwis in de mei.

Leef maedje, bliéf altiéd mien betje behei,
beej dich vônd ik mienen dreij.
Ik lach in mien vuuske beej zoëvuél gelök,
daorum zing ik mich heej van de zök.

Weej hebbe ein dochter en ik bin zien pap,
ein pölke wie mam zoë knap.
Det geit beej de Knibbel nao idderen bal,
en dan huurse auk dao euveral.