Hae leep altièd allein euver de straot,
en had zoeë gaer ens met emus ens gepraot.
Hae wis neet waatte woel, dus leep haem zónder doel,
van de majjem, door 't Greunveld wies de koel.
Hae waas al jaore lang intens op zeuk,
maar ja, gen inkel lekker bruudje vónd um leuk.
Maar toen op eine kièr, toen had hae 't neet mièr,
en hae kreeg vlinders, dach as ik um ens versier.

Refrein:
Zoeëmaar veur de jen, zoeëmaar veur de jen,
ging ózze Ben, nao 't Bulteven,
zoog ein slanke den, en zag veur de jen:
Doedeloedelei, doedeloedelei, kóm met mich mei,
nao de groeëte hei, of ein greune wei,
en doedel met mich mei.

't Jaor waas ónderhand alweer veurbeej,
de tillefoon ging, en och det waas zeej.
Toen zag die slanke den, dao oèt det Bulteven,
och miene leve, dich wuurs Pappie , d'r kump 'nne Ben.

De schrik die sloog um toen in de bein,
maar toch stiekum vond hae 't fijn.
Hae drónk zich liters gerstenaat,
en ging duúzelig op paad.

Kreeg die slanke den van Ben.
Kreeg die slanke den van Ben 'nne kleine Ben.