Zoemaar 'n plaetske
Ich keer d'r vur 't irst in 't rôngk, waas hiel klein,
mer net béj mam oeht de sjoeht, nog lang neet groët.
Ich veulde mich dao toen al drék hiel good thoes,
jao, dao stông al veur jaore ôs hoes.
En ginge de jaore toen al snel vurbéj,
dach d'r neet aan, en héj veul kômpeneéj.
De werreld ging ope vur mich, 'ch waas d'r thoes,
En dit is wat ich dach: ...
Refrein:
Dit is 't plaetske toch, waor desse alles his,
waorse getaoge bis en waor dien hertje vol van is.
Det hiel klein plaetske dao, waor ut nog Limburg is,
Zal altiehd blieve, det is waorse hiel gaer bis ...
Zal altiehd blieve, det is wat ôs Limburg is.
En toen kwaam ut maedje, ich vông 't gelök,
en kiendjes d'rbéj, wat vloog toen wér d'n tiehd.
De joare, die hebbe ôs al gans ingehald,
vreuger, dao wurt veul euver gekald.
Béj oma en opa fijn zitte ôppe sjoëht.
Ware ze toch nog mer neet al zoe groët.
Mér doe bis zoe jôngk asse dich toch wel veuls,
En dit is wat ich dach: ...
Dit is ut plaetske in dien laeve, waorse jaorelang van huls.
Joa, want det plaetske duit dich gaeve, wasse in dien hertje veuls !