Ich ligk in de zón en baaj in ’t leech
M’n luppe die lache tevreeje;
De lóch en de kaorebloom: allebei blauw;
d’n ougs wurdt nao bènne gereeje;
de gróndj wo ich op ligk is zoa werm wie ‘ne wègk
dae pas oet d’n aove is gesjaove;
de zomerzón sjtreelt mich en zungk aan m’n oar:
laot dich mer van alles belaove!

Sjtank op den en rèk dich en lach nao de zón,
en plök dich de daag en de nachte;
plök erm noe vol blome veur vrundj en veur vrouw,
plök vröchte die riep op dich wachte;
noe biet in ’n pees mit de ouge haos toe,
noe sjniej wie ‘ne sjnook door ’t water;
noe zeumer de zón, sjus es klein sjtökskes goud
en sjloet ze deep in dich... veur later

Nog noajts woor de zón achter wolke gezak
wie doe op dae zomerse aovend
mit zieëe van leech, van paars heimwee en goud,
ein wónjer veur mörge belaovend;
doe wòs ich obbèns en mesjien waal veurgood
-nao jaore van rösteloas laeve- :
zeuk noats mieë zoa wied en zoa deep en zoa hoag
waat de gróndj òm dich haer dich kan gaeve